Αρχίζοντας λοιπόν...

Παίζοντας
Και μια αράχνη σε καλεί
ν'ανέβεις τον ιστό της.
Στην φλόγα των κεριών
τρεμοπαίζουν ασημένιες ίνες
ξεχασμένες μνημες.
Και καθώς ξεσκονίζεις
ισως χάσεις την σειρά σου
απ'αυτά που σ'ενοχλουν και σε εμπαίζουν.
Δεν θα σε νοιάζουν πια
αφου είσαι μόνος
στην κόκκινη σου λαμψη.
Κι ευτυχισμένος χαμογελας
κι αποζητάς συνεχως την αγκαλια μου...

Αποζητάς πάντα να βρεθείς
γύρω μου
δίπλα μου

μέσα μου

νιωθοντας σκληρό το άγγιγμα
άγγιγμα εκστασης
άγγιγμα πόθου
σαν βολτ
που διαπερνά το κορμι σου
σε καθένα μας άγγιγμα
σα πολύτιμο υφασμα
και σε πληγώνει
και σε δυαλύει
και σε νεκρώνει...

Και τελικά δεν ξέρεις που να γυρίσεις
και που βρίσκεσαι
σε όνειρο μεσα βαθυ,
δεμένος στο κρεβάτι
εισαι και πάλι δέσμιος του ενστίκτου σου...


[5 Δεκεμβίου 2008]