Πράσινο

Ανάσα.

Πληγωμένη ακινησία

πλήξη απάθεια μοναξιά

απογοήτευση από ανθρώπους...

Αγγίζω το χώμα

νιώθω την βροχή

μυρίζω τις ανάσες της φύσης

αυτή την βρεγμένη υγρασία.

Κι ανατριχιάζω

στην σκέψη οτι κάποτε

το χώμα που θα μυρίζει βροχή 

θα'μαι γω.

Εγώ εσύ εκείνος εκείνοι...

Παίρνω αλλη μια ανάσα

και συνειδητοποιώ

οτι αυτή η ευχάριστη μυρωδιά

αποτελείται μονο απο θάνατο

αποσύνθεση..

Αποσύνθεση συναισθημάτων .

Πληγωμένες λέξεις.

Κι άλλη ανάσα.

Το μέλλον ερχεται σε κάθε βήμα

σε κάθε κίνηση...

Ανασα...

Το αίμα τώρα κυλά γρηγορότερα

σκέφτομαι γρηγορότερα

αισθάνομαι γρηγορότερα

αντιλαμβάνομαι...

Ακόμα μια ανάσα

μυρίζω την βραδύνη υγρασία

να τυλίγει το κορμί μου

και το χώμα να ανασαίνει μαζί μου

και τα δέντρα σιωπούν κάθε φορα...

Αυτή η απειροελάχιστη στιγμή

κι ένα χαμόγελο ευχαρίστησης.

Κατανόησης...

Και μαζί μ'αυτό χαλαρώνω

το αίμα στις φλέβες μου πάλλεται.

Κάθε μου μικροσκοπικό εκατοστό

ενσωματώνεται με το περιβάλλον.

Ανοίγω τα χέρια

κι αφήνω μια ανείπωτη δύναμη να με διαπεράσει.

Και ξαφνικά δεν υπάρχω.

Δεν σταματάω.

Απλά επιτέλους καταλαβαίνω.

Γίνομαι ένα με τα πάντα.