Ropes

Ασημενια νηματα
κινούν την ζωή μου
μαζί με την δική σου
που την παρασέρνω σε μια θάλασσα
ανήσυχη,ανταριασμένη...
Κι αναρωτιέμαι αν αξίζει
οχι αν θα πνιγώ
μα να σε πνίξω....

Κι όλα με τραβανε πισω
παλι πισω
πισω στο σκοταδι μου  χωρίς εσένα...
Πνιγμένη
και χαμένη
μεσα σε μια λιμνη απο δάκρυα

το παλευω να πνιγώ
και να μην πνίξω εσενα....

Κρεμάστε τους!

Στην πολη μου έγινε συμβολικός απαχγονισμός των ντόπιων πολιτικών.
Κρίμα που έμεινε μόνο στον συμβολισμό,εχω να πω.
Εχετε ακούσει οτι οι βιαστές στις φυλακές περνάνε ασχημα...
Να γιατί οι πολιτικοί κάνουν το παν να μείνουν εξω απο κει.

Γιατί βιασμο διαπράτουν.
Στην αξιοπρέπεια σου.
Στο παιδί σου.
Στην ψυχολογία σου.
Στις αξίες σου.

Δεν είναι καιρος να ριξουμε ευθύνες.
Γιατί πρωτα θα έπρεπε να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας,εμείς τους βάλαμε εκει.
Είναι καιρός να σηκώσουμε στα χέρια μας τα παιδια,
την νέα γενια,
να τα πάμε μπροστά τους.

Να τους ρωτησουν εκείνα "Γιατι μας βιαζετε?"
Γιατί η μεγαλυτερη και βαρυτερη ενοχη προερχεται απο ενα αθωο παιδικο βλεμμα....

Ενα αθώο παιδικό βλέμμα ΧΩΡΙΣ μέλλον..

Τι θέση έχω....;

Ζω μαζί σου.

Σε μια χώρα σχεδόν κατεστραμμένη από ανθρώπους που δεν διανοούμαι ότι υπάρχουν.

Πιστεύω ούτε και συ.

Επιμένω και είμαι αμέτοχη.

Και έχεις κάθε δικαίωμα να με κατηγορείς για αυτό.

Όπως έχω κάθε δικαίωμα να μένω απέξω.

Ζω στο δικό μου κόσμο και συνεχίζω να  κάνω αυτό που πάντα έκανα.

Γράφω  ποίηση.

Αυτή την παλιά, την ρομαντική.                                                                                                  

Είμαι 22 χρονών.

Και μου σκοτώνουν τα όνειρα.

Κι όμως παραμένω ερωτευμένη με την ζωή.

Μου ζήτησαν, αφού «το χω» να κάτσω να γράψω κάτι επίκαιρο.

Αρνήθηκα.

Δεν θα κάνω την Ποίηση φερέφωνο καμιάς άποψης, ειδικά της δικής μου η οποία κατά πασά πιθανότητα θα είναι και λάθος.

Σκεψου. 

Πράσινο

Ανάσα.

Πληγωμένη ακινησία

πλήξη απάθεια μοναξιά

απογοήτευση από ανθρώπους...

Αγγίζω το χώμα

νιώθω την βροχή

μυρίζω τις ανάσες της φύσης

αυτή την βρεγμένη υγρασία.

Κι ανατριχιάζω

στην σκέψη οτι κάποτε

το χώμα που θα μυρίζει βροχή 

θα'μαι γω.

Εγώ εσύ εκείνος εκείνοι...

Παίρνω αλλη μια ανάσα

και συνειδητοποιώ

οτι αυτή η ευχάριστη μυρωδιά

αποτελείται μονο απο θάνατο

αποσύνθεση..

Αποσύνθεση συναισθημάτων .

Πληγωμένες λέξεις.

Κι άλλη ανάσα.

Το μέλλον ερχεται σε κάθε βήμα

σε κάθε κίνηση...

Ανασα...

Το αίμα τώρα κυλά γρηγορότερα

σκέφτομαι γρηγορότερα

αισθάνομαι γρηγορότερα

αντιλαμβάνομαι...

Ακόμα μια ανάσα

μυρίζω την βραδύνη υγρασία

να τυλίγει το κορμί μου

και το χώμα να ανασαίνει μαζί μου

και τα δέντρα σιωπούν κάθε φορα...

Αυτή η απειροελάχιστη στιγμή

κι ένα χαμόγελο ευχαρίστησης.

Κατανόησης...

Και μαζί μ'αυτό χαλαρώνω

το αίμα στις φλέβες μου πάλλεται.

Κάθε μου μικροσκοπικό εκατοστό

ενσωματώνεται με το περιβάλλον.

Ανοίγω τα χέρια

κι αφήνω μια ανείπωτη δύναμη να με διαπεράσει.

Και ξαφνικά δεν υπάρχω.

Δεν σταματάω.

Απλά επιτέλους καταλαβαίνω.

Γίνομαι ένα με τα πάντα.

Αρχίζοντας λοιπόν...

Παίζοντας
Και μια αράχνη σε καλεί
ν'ανέβεις τον ιστό της.
Στην φλόγα των κεριών
τρεμοπαίζουν ασημένιες ίνες
ξεχασμένες μνημες.
Και καθώς ξεσκονίζεις
ισως χάσεις την σειρά σου
απ'αυτά που σ'ενοχλουν και σε εμπαίζουν.
Δεν θα σε νοιάζουν πια
αφου είσαι μόνος
στην κόκκινη σου λαμψη.
Κι ευτυχισμένος χαμογελας
κι αποζητάς συνεχως την αγκαλια μου...

Αποζητάς πάντα να βρεθείς
γύρω μου
δίπλα μου

μέσα μου

νιωθοντας σκληρό το άγγιγμα
άγγιγμα εκστασης
άγγιγμα πόθου
σαν βολτ
που διαπερνά το κορμι σου
σε καθένα μας άγγιγμα
σα πολύτιμο υφασμα
και σε πληγώνει
και σε δυαλύει
και σε νεκρώνει...

Και τελικά δεν ξέρεις που να γυρίσεις
και που βρίσκεσαι
σε όνειρο μεσα βαθυ,
δεμένος στο κρεβάτι
εισαι και πάλι δέσμιος του ενστίκτου σου...


[5 Δεκεμβίου 2008]

Τα απομεινάρια

ενα
δυο
τρια
κλικ,κλικ,κλικ...
φωτογραφία που βγαίνει,
εικόνα που αποτυπώνει...
Τώρα δίνει χαμόγελο
ισως,
σε λίγο καιρό δώσει δάκρυ...

Και ισως κάποτε,
αλλοιωθούν τα χρωματα της,
κι οι μορφές της
φαντάσματα του παρελθόντος,
αλλάξουν...
Ισως....


Ισως παλι μπει,
σε καποιο μερος και φυλαχτει,
για να δίνει
αυτές τις πολύχρωμες στιγμές
που όλοι εχουμε,
τις λένε αναμνησεις..
Αλλά τι να τις κάνεις?
Αμα σε κάνουν να πονάς
αμα σε κάνουν να κλαις
για φαντάσου....

Aμίλητος

Μου λείπεις όλο και περισσότερο
καθώς κάθε σταγόνα πέφτει πάνω στο τζάμι,
είναι σαν εκατοντάδες
μικρές μικρούλες υπενθυμίσεις,σαν καρφίτσες,
οτι δεν είσαι εδώ.
Όπως κάθε ζάρα του σεντονιού
που λείπει κάτω απο το κορμί σου.
Δεν είσαι εδώ.
Και λιώνω μόνη μου τα κεριά,
περιμένοντας την μορφή σου να διαγραφεί
στις σκιές του δωματίου μου
και να μου μιλήσει
να με αγγίξει
και να ζεστάνει την άδεια γωνία του κραβατιού μου.
Κλείνω τα μάτια
καθώς ο πόνος χαρακώνει το δέρμα μου,
ηχώ απο το άγγιγμα σου.
Και τα χείλη μου ματώνουν,
στον πιο γλυκο εφιάλτη του φιλιού σου.
Κι εκεί που τελειώνουνε οι λέξεις μου
ξεκινάνε τα μάτια σου

κι η φωτιά μέσα τους με καίει.
Κι οι στάχτες μου
απλώνονται κόκκινες
πάνω στην ανάμνηση του έρωτα σου,
και πάνω στα σεντόνια
που κοιμόντουσαν πλεγμένα τα κορμιά μας.

Τότε που τα χείλη μου
ειπαν σ'αγάπω πάνω στα δικά σου,
μα δεν τ'άκουσες....
Όυτε κατάλαβες την γεύση του
μέσα στα δάκρυα μου....