Πράσινο

Ανάσα.

Πληγωμένη ακινησία

πλήξη απάθεια μοναξιά

απογοήτευση από ανθρώπους...

Αγγίζω το χώμα

νιώθω την βροχή

μυρίζω τις ανάσες της φύσης

αυτή την βρεγμένη υγρασία.

Κι ανατριχιάζω

στην σκέψη οτι κάποτε

το χώμα που θα μυρίζει βροχή 

θα'μαι γω.

Εγώ εσύ εκείνος εκείνοι...

Παίρνω αλλη μια ανάσα

και συνειδητοποιώ

οτι αυτή η ευχάριστη μυρωδιά

αποτελείται μονο απο θάνατο

αποσύνθεση..

Αποσύνθεση συναισθημάτων .

Πληγωμένες λέξεις.

Κι άλλη ανάσα.

Το μέλλον ερχεται σε κάθε βήμα

σε κάθε κίνηση...

Ανασα...

Το αίμα τώρα κυλά γρηγορότερα

σκέφτομαι γρηγορότερα

αισθάνομαι γρηγορότερα

αντιλαμβάνομαι...

Ακόμα μια ανάσα

μυρίζω την βραδύνη υγρασία

να τυλίγει το κορμί μου

και το χώμα να ανασαίνει μαζί μου

και τα δέντρα σιωπούν κάθε φορα...

Αυτή η απειροελάχιστη στιγμή

κι ένα χαμόγελο ευχαρίστησης.

Κατανόησης...

Και μαζί μ'αυτό χαλαρώνω

το αίμα στις φλέβες μου πάλλεται.

Κάθε μου μικροσκοπικό εκατοστό

ενσωματώνεται με το περιβάλλον.

Ανοίγω τα χέρια

κι αφήνω μια ανείπωτη δύναμη να με διαπεράσει.

Και ξαφνικά δεν υπάρχω.

Δεν σταματάω.

Απλά επιτέλους καταλαβαίνω.

Γίνομαι ένα με τα πάντα.

Αρχίζοντας λοιπόν...

Παίζοντας
Και μια αράχνη σε καλεί
ν'ανέβεις τον ιστό της.
Στην φλόγα των κεριών
τρεμοπαίζουν ασημένιες ίνες
ξεχασμένες μνημες.
Και καθώς ξεσκονίζεις
ισως χάσεις την σειρά σου
απ'αυτά που σ'ενοχλουν και σε εμπαίζουν.
Δεν θα σε νοιάζουν πια
αφου είσαι μόνος
στην κόκκινη σου λαμψη.
Κι ευτυχισμένος χαμογελας
κι αποζητάς συνεχως την αγκαλια μου...

Αποζητάς πάντα να βρεθείς
γύρω μου
δίπλα μου

μέσα μου

νιωθοντας σκληρό το άγγιγμα
άγγιγμα εκστασης
άγγιγμα πόθου
σαν βολτ
που διαπερνά το κορμι σου
σε καθένα μας άγγιγμα
σα πολύτιμο υφασμα
και σε πληγώνει
και σε δυαλύει
και σε νεκρώνει...

Και τελικά δεν ξέρεις που να γυρίσεις
και που βρίσκεσαι
σε όνειρο μεσα βαθυ,
δεμένος στο κρεβάτι
εισαι και πάλι δέσμιος του ενστίκτου σου...


[5 Δεκεμβίου 2008]

Τα απομεινάρια

ενα
δυο
τρια
κλικ,κλικ,κλικ...
φωτογραφία που βγαίνει,
εικόνα που αποτυπώνει...
Τώρα δίνει χαμόγελο
ισως,
σε λίγο καιρό δώσει δάκρυ...

Και ισως κάποτε,
αλλοιωθούν τα χρωματα της,
κι οι μορφές της
φαντάσματα του παρελθόντος,
αλλάξουν...
Ισως....


Ισως παλι μπει,
σε καποιο μερος και φυλαχτει,
για να δίνει
αυτές τις πολύχρωμες στιγμές
που όλοι εχουμε,
τις λένε αναμνησεις..
Αλλά τι να τις κάνεις?
Αμα σε κάνουν να πονάς
αμα σε κάνουν να κλαις
για φαντάσου....

Aμίλητος

Μου λείπεις όλο και περισσότερο
καθώς κάθε σταγόνα πέφτει πάνω στο τζάμι,
είναι σαν εκατοντάδες
μικρές μικρούλες υπενθυμίσεις,σαν καρφίτσες,
οτι δεν είσαι εδώ.
Όπως κάθε ζάρα του σεντονιού
που λείπει κάτω απο το κορμί σου.
Δεν είσαι εδώ.
Και λιώνω μόνη μου τα κεριά,
περιμένοντας την μορφή σου να διαγραφεί
στις σκιές του δωματίου μου
και να μου μιλήσει
να με αγγίξει
και να ζεστάνει την άδεια γωνία του κραβατιού μου.
Κλείνω τα μάτια
καθώς ο πόνος χαρακώνει το δέρμα μου,
ηχώ απο το άγγιγμα σου.
Και τα χείλη μου ματώνουν,
στον πιο γλυκο εφιάλτη του φιλιού σου.
Κι εκεί που τελειώνουνε οι λέξεις μου
ξεκινάνε τα μάτια σου

κι η φωτιά μέσα τους με καίει.
Κι οι στάχτες μου
απλώνονται κόκκινες
πάνω στην ανάμνηση του έρωτα σου,
και πάνω στα σεντόνια
που κοιμόντουσαν πλεγμένα τα κορμιά μας.

Τότε που τα χείλη μου
ειπαν σ'αγάπω πάνω στα δικά σου,
μα δεν τ'άκουσες....
Όυτε κατάλαβες την γεύση του
μέσα στα δάκρυα μου....

Παράθυρο

Καίγομαι...
Μεσα σε μια φωτια που δεν σβηνεται...
Με ανεμους τραγουδιστους τριγυρω μου
να ξυνουν τα σκουριασμενα τους βιολια,
και να με ντυνουν,
ενα νανουρισμα μεγαλο,ματωμενο....
Σαν την φωνη σου...

Καιγομαι...
Στην μεση του πουθενα,
μονο εκει
που μονο εσυ με βρισκεις
και με καλεις κοντα σου...
Παλι πισω στο ξημερωμα...
Πισω στην αγκαλια σου...

Καιγομαι...
Γιατι δεν με παιρνεις απο δω?
Γιατι δεν απλωνεις λιγακι το χερι σου΄
δεν φτανω...
Λυσε με...Τραβα με...
Μεσα στα ονειρα σου...

Δωσε μου να φορεσω το κορμι σου...
Να κοιμηθω στην ακρη των χειλιων σου...
Και μες τον υπνο μου
σκοτωσε με...
Γιατι μονο ετσι μπορεις να με εχεις...

Liquid Walls

Ειναι  ενα πολυ πολυ μικρο στενο,θεοσκοτεινο δρομακι
και συ καταφτανεις τρεχοντας...
Καπου ξεχνιεσαι και πεφτεις πανω στον τοιχο...
Και περιμενς απλα να παρουν ολα χρωμα..
Μ αγκαλιαζεις και μου λες στο αυτι "Περιμενε,ολα θα γινουν ρευστα"
Ασχημοι ανθρωποι γυρω μου,καγκελα..
Καταπινω...
Κι ακομα τιποτα δεν παιρνει χρωμα,καθως ανεβαινω την σκαλα...
Δεν κραταω τα κλειδια,φοβαμαι οτι θα μου πεσουν..
Κι ερχεσαι και με αγκαλιαζεις,και μου λες "Σε θελω..."
Γυρω μου σιωπη,μονο κατι μικρες μικρες πιτσιλες απο κοκκινο και μπλε αρχιζουν και ξεπεταγονται
απο γωνιες παραθυρων,κι απο τις σχισμες κατω στο δρομο..
Χαμογελας και με σφιγγεις..Ψαχνω το γκριζο γυρω μου και φευγεις...
Σε κυνηγαω αλλα ματαια...
Εχεις εξαφανιστει μεσα στην λαιλαπα του κιτρινου που σε κυνηγησε,
και ολα ειναι χρωματιστα πια και χαρουμενα...