Ropes

Ασημενια νηματα
κινούν την ζωή μου
μαζί με την δική σου
που την παρασέρνω σε μια θάλασσα
ανήσυχη,ανταριασμένη...
Κι αναρωτιέμαι αν αξίζει
οχι αν θα πνιγώ
μα να σε πνίξω....

Κι όλα με τραβανε πισω
παλι πισω
πισω στο σκοταδι μου  χωρίς εσένα...
Πνιγμένη
και χαμένη
μεσα σε μια λιμνη απο δάκρυα

το παλευω να πνιγώ
και να μην πνίξω εσενα....

Κρεμάστε τους!

Στην πολη μου έγινε συμβολικός απαχγονισμός των ντόπιων πολιτικών.
Κρίμα που έμεινε μόνο στον συμβολισμό,εχω να πω.
Εχετε ακούσει οτι οι βιαστές στις φυλακές περνάνε ασχημα...
Να γιατί οι πολιτικοί κάνουν το παν να μείνουν εξω απο κει.

Γιατί βιασμο διαπράτουν.
Στην αξιοπρέπεια σου.
Στο παιδί σου.
Στην ψυχολογία σου.
Στις αξίες σου.

Δεν είναι καιρος να ριξουμε ευθύνες.
Γιατί πρωτα θα έπρεπε να κατηγορήσουμε τον εαυτό μας,εμείς τους βάλαμε εκει.
Είναι καιρός να σηκώσουμε στα χέρια μας τα παιδια,
την νέα γενια,
να τα πάμε μπροστά τους.

Να τους ρωτησουν εκείνα "Γιατι μας βιαζετε?"
Γιατί η μεγαλυτερη και βαρυτερη ενοχη προερχεται απο ενα αθωο παιδικο βλεμμα....

Ενα αθώο παιδικό βλέμμα ΧΩΡΙΣ μέλλον..

Τι θέση έχω....;

Ζω μαζί σου.

Σε μια χώρα σχεδόν κατεστραμμένη από ανθρώπους που δεν διανοούμαι ότι υπάρχουν.

Πιστεύω ούτε και συ.

Επιμένω και είμαι αμέτοχη.

Και έχεις κάθε δικαίωμα να με κατηγορείς για αυτό.

Όπως έχω κάθε δικαίωμα να μένω απέξω.

Ζω στο δικό μου κόσμο και συνεχίζω να  κάνω αυτό που πάντα έκανα.

Γράφω  ποίηση.

Αυτή την παλιά, την ρομαντική.                                                                                                  

Είμαι 22 χρονών.

Και μου σκοτώνουν τα όνειρα.

Κι όμως παραμένω ερωτευμένη με την ζωή.

Μου ζήτησαν, αφού «το χω» να κάτσω να γράψω κάτι επίκαιρο.

Αρνήθηκα.

Δεν θα κάνω την Ποίηση φερέφωνο καμιάς άποψης, ειδικά της δικής μου η οποία κατά πασά πιθανότητα θα είναι και λάθος.

Σκεψου.