Aμίλητος

Μου λείπεις όλο και περισσότερο
καθώς κάθε σταγόνα πέφτει πάνω στο τζάμι,
είναι σαν εκατοντάδες
μικρές μικρούλες υπενθυμίσεις,σαν καρφίτσες,
οτι δεν είσαι εδώ.
Όπως κάθε ζάρα του σεντονιού
που λείπει κάτω απο το κορμί σου.
Δεν είσαι εδώ.
Και λιώνω μόνη μου τα κεριά,
περιμένοντας την μορφή σου να διαγραφεί
στις σκιές του δωματίου μου
και να μου μιλήσει
να με αγγίξει
και να ζεστάνει την άδεια γωνία του κραβατιού μου.
Κλείνω τα μάτια
καθώς ο πόνος χαρακώνει το δέρμα μου,
ηχώ απο το άγγιγμα σου.
Και τα χείλη μου ματώνουν,
στον πιο γλυκο εφιάλτη του φιλιού σου.
Κι εκεί που τελειώνουνε οι λέξεις μου
ξεκινάνε τα μάτια σου

κι η φωτιά μέσα τους με καίει.
Κι οι στάχτες μου
απλώνονται κόκκινες
πάνω στην ανάμνηση του έρωτα σου,
και πάνω στα σεντόνια
που κοιμόντουσαν πλεγμένα τα κορμιά μας.

Τότε που τα χείλη μου
ειπαν σ'αγάπω πάνω στα δικά σου,
μα δεν τ'άκουσες....
Όυτε κατάλαβες την γεύση του
μέσα στα δάκρυα μου....